Kira's Reason: A Love Story (2001)

Reacties

Boeiend onderwerp, maar toch niet echt geweldige film. Ondertitel "a love story" maakt gelukkig net op tijd het hoofdthema van de film duidelijk, vanuit het perspectief van 'geestesziekten' vind ik de film maar heel matig interessant. Verder vraag ik me af: Wat doet die dogma-stijl toch met de sfeer in een film?! En waarom hebben die dogma-troepen een familiecomplex zodanig dat elke ontmoeting met vaders, zussen naar is of escaleert? En waarom escaleert het altijd op feestjes?

Bregje schreef: En waarom hebben die dogma-troepen een familiecomplex zodanig dat elke ontmoeting met vaders, zussen naar is of escaleert? En waarom escaleert het altijd op feestjes?

Misschien omdat het bij de eerste dogmafilm zo goed werkte en deze film zo'n succes was.

Sebo schreef: Misschien omdat het bij de eerste dogmafilm zo goed werkte en deze film zo'n succes was.

Dat zou toch flauw zijn? Ik dacht misschen is het ook iets dieper liggend cultureels (nu ga ik vrij associëren): lange koude winters, veel opgeslagen onderhuids vet, ook veel opgeslagen onderhuidse irritatie en frustratie, er is er een jarig hoera hoera, bijgevolg familiefeestje, de drank die buiten nodig is om warm te blijven is binnen nodig om het hoofd koel te houden, maar zo werkt drank niet, eindresultaat: explosie op familiefeestje.


Ha ik denk dat de scriptschrijvers zelfs niet zo een diepe achterliggende gedachte hadden.

Bregje schreef: Dat zou toch flauw zijn? Ik dacht misschen is het ook iets dieper liggend cultureels (nu ga ik vrij associëren): lange koude winters, veel opgeslagen onderhuids vet, ook veel opgeslagen onderhuidse irritatie en frustratie, er is er een jarig hoera hoera, bijgevolg familiefeestje, de drank die buiten nodig is om warm te blijven is binnen nodig om het hoofd koel te houden, maar zo werkt drank niet, eindresultaat: explosie op familiefeestje.

Dan zou ik het eerder in iets cultureels dan iets klimatologisch zoeken (anders kunnen we ook van Canada dergelijke films verwachten). Maar eigenlijk denk ik dat het toch een soort dogma paradigma geworden is: een microcultuur van Scandinavische filmmakers.

een paradogma...

Niet bijster sympathieke hoofdpersonages, maar wel (uiteindelijk) een ontroerend verhaal en met fantastisch acteerwerk van de hoofdrolspeelster.